In dit moment ben ik

Ik ben op Curaçao om van een vakantie en de bruiloft van een vriend te genieten. Ik doe hier niet veel. Ik hou ervan om niet veel te doen. Terwijl ik dit stukje schrijf, wiegen de palmbomen zachtjes heen en weer, wat een zacht knisperend geluid voortbrengt. Ik bén dat geluid.

De nacht is pikzwart, maar de zilveren stralen van de volle maan verlichten de duisternis. De hemel is gevuld met fonkelende sterren die zó ver weg lijken. Ze kijken naar mij terwijl ik naar hen kijk, beseffend dat er geen afstand is, dat er nergens ruimte te vinden is.

Mijn ego spint verhalen. Het probeert de illusie te creëren dat ik en de wereld gescheiden zijn. Dat er een wereld daarbuiten is en een Pim hierbinnen. Maar datgene wat bewust is blijft onaangetast door al die verhalen. Het is gewoon, rustend in de oorspronkelijke bron van het niets. Het niets wat tegelijkertijd het potentieel draagt voor oneindige creativiteit.

De woorden die ik schrijf ontstaan spontaan uit die bron, en mijn rationele mind reflecteert erop. Herinneringen komen spontaan op, waardoor de illusie van lineaire tijd ontstaat. Maar die herinneringen zijn niet echter dan de schijnbare scheiding tussen mij en de buitenwereld. Ze ontstaan uit de bron die geen tijd kent en tegelijkertijd alle tijd draagt in dit ene moment. Het verleden en de toekomst komen voort uit de eeuwigheid dat dit moment is.

Paradoxaal genoeg wordt het steeds eenvoudiger. Rusten in het zijn is de eindeloos terugkerende uitnodiging, zelfs tijdens het doen. Als ik lang genoeg niets doe, ontstaat iets doen vanzelf. Waarom zou doen, worden, iets creëren geen eerbetoon kunnen zijn van de bron die eeuwig Is, net zoals rusten in het zijn dat is? Ze zijn twee kanten van dezelfde medaille en ontstaan tegelijkertijd, wat de illusie creëert van een binnen- en buitenwereld. Een waarnemer en een objectieve wereld om waar te nemen. Maar beide zijn facetten van de onverdeelde bron van alle verschijnselen. De wereld is zoals jij haar ziet.

Ooit geloofde ik dat meditatie de enige weg naar ontwaken was. Maar nu is het verschil tussen mediteren en simpelweg leven niet meer duidelijk.

Mijn ego roept dat morgen anders kan zijn. Misschien word ik morgen opnieuw meegesleurd door de eindeloos terugkerende drang om weg te trekken uit het eenvoudige perspectief van eenheid, zegt hij. Maar het kan me niet schelen wat het ego zegt. Alleen het ego kan zich ergens druk om maken. Dat wat bewust is, maakt zich nergens druk om, het is.

De palmbomen wiegen zachtjes mee op het ritme van de avondwind. Ik voel mijn voeten tintelen en ruik de citroengeur van het anti-muggenmiddel dat ik net heb opgespoten. Alles gebeurt gewoon, ontstaat spontaan, zonder dat de geest zich ertegen verzet of ergens op reflecteert.

Bewustzijn is helder en ongehinderd,

en in dit moment ben ik.