top of page
Foto van schrijverPim Vermeulen

Wat is trauma? Trauma en het splitmechanisme uitgelegd

Afgelopen weekend was ik op pad met vrienden. Terwijl ik onschuldig genoot van het uitzicht op de achterbank, werd ik me ineens bewust van een misselijk gevoel diep in mijn maag. Het drong tot me door dat dit een terugkerend thema was. Telkens wanneer ik op de achterbank van een auto zat, ontstond hetzelfde misselijke gevoel. In plaats van het meteen af te doen als “autoziekte”, begon ik de ervaring te onderzoeken.


Lang vergeten herinneringen verschenen alsof ik op dat moment was waar de herinneringen gebeurde. Beelden schoten voorbij als een film die op het scherm van mijn bewustzijn werden afgespeeld. Maar dan wel een film die mijn lichaam overspoelde met intense energetische sensaties.


Lang geleden, toen ik ongeveer 6 jaar oud was, reden we met de auto naar Frankrijk om daar vakantie te vieren. We vertrokken midden in de nacht en mijn vader had de intentie om de hele weg zelf te rijden. Maar slaap overviel hem, dus stopte hij de auto om van plaats te wisselen met mijn moeder.


Het eerste wat ik me herinner nadat we gestopt waren, is het verlies van zwaartekracht, terwijl onze auto over de vangrail gleed en meerdere keren over de kop sloeg voordat hij uiteindelijk tot stilstand kwam. We slaagden er allemaal in om uit de auto te komen, maar toen ik uitstapte, zag ik mijn vader daar staan met een snee in zijn keel. Hij leek in orde, maar het beeld trof me als een mokerslag.


Nu, veel jaren later, realiseer ik me dat ik op dat moment wilde overgeven. Om me te ontdoen van het extreme gevoel van angst en misselijkheid door letterlijk mijn lichaam te legen. Maar dat kon ik toen niet. Dus het beeld, samen met de energetische lading en lichamelijke intenties, werd diep onderdrukt in mijn persoonlijk bewustzijn, wachtend om herinnert te worden door een trigger die de energetische kracht opnieuw zou opwekken.

Die trigger kwam laatst, tijdens de reis terug van vriendenweekend. En ik ben blij dat het toen gebeurde, want als het eerder was gekomen, zou ik misschien niet in staat zijn geweest om het zo door me heen te laten stromen als ik nu heb gedaan.


In het afgelopen decennium is mijn kijk op trauma en psychologie radicaal veranderd. Waar ik eerst probeerde mijn pijn te vermijden door spirituele verlichting, zie ik nu mijn persoonlijke kwetsbaarheden als de poort naar de bron die ik zo lang zocht. Hoe? Laat me proberen uit te leggen wat trauma is vanuit mijn perspectief.



Wat is trauma: Aartsvijand of uitnodiging?

Trauma ontstaat als je een intense gebeurtenis meemaakt die je niet volledig bewust kunt ervaren. Omdat de intensiteit te groot is, ontstaat er een split. De emotionele en fysiek-energetische lading worden samen met de beelden van de gebeurtenis automatisch onderdrukt in het persoonlijk onbewuste om je te beschermen. Vaak ontstaat er op dat moment ook een onbewust gedragspatroon om je te helpen de pijn van het trauma te vermijden. Dit kan zich uiten in abrupte boosheid, overeten, dichtslaan of zelfs het onbewust opbouwen van een fantasieverhaal die voor jou niet van echt te onderscheiden is.


Het woord trauma heeft vaak een diep negatieve lading. Het is iets waar we snel vanaf moeten komen, zonder daarbij al teveel pijn te hoeven ervaren. Het overkomt ons en wij zijn slachtoffer van dat wat ons overkomen is. Maar waarom overkomt het ons? En hoe komt het dat, als het ons eenmaal overkomen is, het zich vaak keer op keer in ons leven herhaalt?


Dit wordt helder als je intense levensgebeurtenissen gaat zien als een uitnodiging in plaats van een straf waarin jij slachtoffer bent. Voor mij is trauma een uitnodiging tot het ontdoen van “mezelf” in dit leven. En met mezelf bedoel ik alles wat me het idee geeft dat ik afgescheiden zou zijn van de wereld als geheel. De hechting aan levensthema's, die zo emotioneel geladen zijn dat je ze alleen maar als "waar" kunt beschouwen. Maar als je het aandurft om de bijbehorende emoties te ontladen, blijkt het verhaal minder waar te zijn dan je voor ogen had.


In plaats van trauma in lineaire tijd te plaatsen, heb ik de voorkeur om het a-causaal te bekijken. Synchronistisch. Het is geen toeval dat de grote thema’s in iemands leven kunnen worden afgeleid uit de analyse van de astrologische geboortehoroscoop. En het is geen toeval dat deze thema’s vaak passen bij de thema’s die al een rol spelen in het gezin van geboorte. Onze eigen wonden zijn de poort naar de bron van ons bestaan, omdat het deze wonden zijn die ons samengetrokken houden in onze staat van afgescheidenheid.


“If we do not transform our pain, we will most assuredly transmit it. If we cannot find a way to make our wounds into sacred wounds, we invariably give up on life and humanity.”  - Richard Rohr -

Trauma drukt het natuurlijke potentieel van bewustzijn samen. Beter gezegd, het houdt je persoonlijk en klein. De beeldende herinneringen, samen met de fysieke symptomen, zijn vaak zo intens dat je er niet bij kunt komen. Het beschermende mechanisme is zo slim dat het zelfs herinneringen wist om zichzelf te beschermen tegen de verborgen pijn. Maar op het moment dat je de intensiteit van een gebeurtenis niet kunt verdragen, ontstaat er een split. Een split die je ervan weerhoudt ooit weer volledig heel te voelen, vaak niet wetende dat de ware bron van dit nare gevoel het onderliggend trauma is. Als we uitzoomen zou je zelfs kunnen zeggen dat het hele perspectief van jezelf zien als een afscheiden persoon in een mechanische wereld ook een split is. Maar geen persoonlijke. Het is een collectieve split die ons allemaal in zijn greep houdt.


Het splitmechanisme uitgelegd

Als je goed kijkt, zie je de splitsingsdynamiek overal. Niet alleen in de psychologie, maar ook in de kwantumfysica en de politiek. In het verhaal van Genesis, de Bijbelse beschrijving hoe God de wereld schiep, is het splitmechanisme duidelijk zichtbaar:


1)      In het begin schiep God de hemel en de aarde (split)

2)      En de aarde was zonder vorm en leeg, en duisternis lag over de oervloed, maar Gods geest zweefde over het aangezicht van de wateren.

3)      En God zei: Laat er licht zijn, en er was licht

4)      God zag dat het licht goed was, en hij scheidde het licht van de duisternis (Split)

5)      Het licht noemde hij dag, de duisternis nacht. (Split)


Ongeacht je geloof, zie je dit splitmechanisme terugkeren in zowel de structuur van de fysieke realiteit als van de verbeeldingswereld. En wij, als microkosmos van de kosmos, bevatten hetzelfde mechanisme in onszelf. Er kan geen licht zijn zonder duisternis, geen dag zonder nacht. En toch verwaarlozen we liever de duisternis (het onbewuste) en het materiaal dat daarin verborgen is, om veilig in het licht te blijven. Het gevolg van dit pijn-vermijdende mechanisme is een voortdurend vermijden van heelheid. Want, zoals Genesis ons laat zien, is heelheid de leegte die zowel de hemel als de aarde bevat. Zowel het donker, als het licht.


Kun je het nu wel aan?

Vaak zie je dat slachtoffers van sexueel misbruik het in hun leven nogmaals meemaken. Of dat incest van generatie op generatie overgegeven wordt. Hoe kan dit?


Mijn antwoord daarop is speculatief, maar keer op keer zie ik in de begeleiding van mijn cliënten hetzelfde gebeuren. Het universum heeft niet het slechtste met je voor. Het wil je niet straffen door je keer op keer dezelfde pijn te laten voelen. Het stelt je simpelweg de vraag: Kun je het nu wel aan?


De beelden, fysiek-energetische en emotionele lading van de gebeurtenis zit diep weggestopt in het onbewuste. En wat onderdrukt is in het onbewuste, manifesteert zich in de buitenwereld. Als levensthema achtervolgt het je en nodigt het je uit om de pijn als poort te gebruiken naar bewustzijn zelf. Om juist door de pijn bewust te gaan ervaren en de beelden te "ontladen" je perspectief op jezelf en de wereld te verruimen, waardoor er meer rust en vrede ontstaat.


Jouw persoonlijke wonden zijn tegelijkertijd de poorten naar je Ziel. En de Ziel ziet zichzelf niet als afgescheiden persoon die slachtoffer is van zijn eigen lijden, maar als een fragment van het universum, gegoten in een uniek wezen. Een gevoel van verbondenheid, openheid, liefde en vrede zijn een natuurlijk gevolg.


In mijn volgende blog neem ik je dieper op reis in het fenomeen van trauma!

Herken je dit verhaal? Je bent altijd welkom voor een sessie met mij.













106 weergaven0 opmerkingen

Comments


bottom of page